(By przejść do bloga, kliknij w obrazek)
FRAGMENT
Nie wiem, jak długo siedzę jeszcze w studio. Niebo za małym oknem robi się powoli granatowe, ale niedziałający biały zegar wiszący na ścianie przede mną pokazuje godzinę piątą rano. Ktoś miał wymienić w nim baterię. Nie mogę sobie przypomnieć, komu przypadło to zadanie.
- Tom? - Odwracam się, słysząc moje imię i dostrzegam opartego o framugę naszego managera, przyglądającego mi się uważnie. Jak długo tu stoi? - Gdzie reszta?
- Poszli do klubu - odpowiadam, wzruszając ramionami. - Coś się stało?
- Chciałbym porozmawiać z tobą i twoim bratem - mówi. Zaraz potem podchodzi do mnie i przysiada obok, po chwili kontynuując: - Ale dzisiaj tego raczej nie zrobię... Obaj dobrze wiemy, dlaczego.
Przytakuję, bo żaden z nas nie chce mówić o tym na głos.
Jost jest chyba jedyną osobą oprócz mnie, która doskonale widzi, co dzieje się z Billem i jestem mu za to cholernie wdzięczny, ale jestem też niesamowicie zazdrosny o to, że to on ma na niego większy wpływ. Nie powinno mnie to dziwić; w końcu to dzięki niemu jesteśmy teraz tym, kim jesteśmy i Bill darzy go przez to szacunkiem. Mnie za to nie okazuje go w ogóle, choć też jestem częścią tego zespołu.
Wzdycham. Jost chyba zauważa mój niewątpliwie beznadziejny nastrój, bo marszczy śmiesznie nos. Zawsze tak robi, kiedy próbuje kogoś pocieszyć - a raczej dać "dobrą" radę, o którą, tak na dobrą sprawę, nikt nigdy go nie prosi.
- Słuchaj, nie powinieneś tak się tym przejmować. Bill jest specyficzny, to daje się odczuć, ale nie powinieneś ciągle mieć na uwadze tylko jego zdania. Wiesz, co zrobiłbym na twoim miejscu?
- Pewnie strzeliłbyś sobie kulkę w łeb - ironizuję, na co David gromi mnie znaczącym spojrzeniem. - Dobra, kontynuuj - mówię, choć wcale mnie nie obchodzi, co ma mi do powiedzenia. W tej chwili pragnę tylko spokoju.
- Poszedłbym tam i na złość Billowi bawiłbym się zajebiście.
autorka: Mazohyst
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz